Παιδιά χωρίς θρανίο..

«Όσοι από τους παλιούς θυμούνται είπαν πως εκεί στη χώρα φάνηκε έπειτα από χρόνια ένας δάσκαλος που άφησε όνομα... Έπαιρνε τα παιδιά και τα δίδασκε κάτω από τα δέντρα. Τους μάθαινε να γράφουν όσα έβλεπαν στον κόσμο κι όσα είχαν στο νου και στην ψυχή τους. Τον δάσκαλο εκείνο τον έλεγαν Λάμπρο...» (Ζαχαρίας Παπαντωνίου, «Τα ψηλά βουνά», 1918)..

Στο σήμερα, ποιός θα μπορούσε να το φανταστεί, πολλοί μαθητές στη χώρα μας, μετά από τις πρόσφατες πυρκαγιές και πλημμύρες, δεν έχουν όχι μόνο θρανίο αλλά ούτε καν δέντρο για να μαζευτούν από κάτω να κάνουν μάθημα, σε περίπτωση που ξαναβρεθεί άλλος ‘δάσκαλος Λάμπρος’..

Όλα αυτά το δραματικά, σχεδόν μη αληθοφανή, γεγονότα που ζούμε, Εύβοιας φίλοι, δεν πρέπει να μας αφήνουν παθητικούς και αδιάφορους... Θα μου πείτε.. μα η αλληλεγγύη και το φιλότιμο διαφαίνεται για μια ακόμα φορά, με την αποστολή βοήθειας από όλα τα σημεία στη χώρα μας. Σωστά, αλλά επ΄ουδενί είναι αρκετό το να συνδράμει στο σήμερα ο καθένας μας όσο και όπως μπορεί, αφού η καθημερινότητα για τη διαβίωση αλλά και την μόρφωση τόσων παιδιών και νέων ανθρώπων διαγράφεται τόσο πολύ δύσκολο..

Μεγάλες οι καταστροφές που συντελέστηκαν πρόσφατα στη χώρα μας αλλά δυστυχώς δεν οδηγούμαστε με τίποτα στη συνειδητοποίηση της ανάγκης για ριζικές αλλαγές. Αντίθετα παρατηρείται ένας άνευ όρων συμβιβασμός με τη λογική του παραλόγου… ‘μα είναι φυσικές καταστροφές και πώς να τα βάλεις με τη φύση’ ή ‘μα πώς να τα βάλεις με τον Θεό’ και ‘πόσο μικροί είμαστε εμείς μπροστά στην κλιματική αλλαγή’ και πάει λέγοντας..

Ναταλία Νάτσου-Παπακωνσταντίνου/Εκπαιδευτικός
(Η φωτογραφία μου από τον νέο, πολύ ιδιαίτερης κατασκευής Ναό, που ανεγέρθηκε στα ερείπια του μισογκρεμισμένου - στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο - Ναό του Αυτοκράτορα Γουλιέλμου στο Βερολίνο..)