Η κυρα-Καλή και τα παραμύθια των γιαγιάδων μας

Σπουδαίο πράγμα να έχουμε έναν καλό λόγο στο στόμα, φίλοι μας! Κι ακόμα σπουδαιότερο, ίσως, είναι το να προσπαθούμε να “δούμε” το καλό και το όμορφο που πάντα υπάρχει γύρω μας. Και όχι μόνο, βέβαια, “μέρες που είναι”..

Το αγαπημένο παραμύθι της Mάνας αλλά και όλων των αδελφών στην οικογένειά μας, ήταν αυτό της κυρα-Καλής. Της καλόκαρδης φτωχιάς γυναίκας που τυλίγεται μέσα στο καταχείμωνο στο τρύπιο, πλεκτό της σάλι και πηγαίνει στο δάσος να μαζέψει μανιτάρια, κάστανα και ό,τι άλλο βρει για να ταϊσει τα πέντε (τόσα έλεγε η μάνα, για να ταυτιζόμαστε κι εμείς που ήμασταν επίσης πέντε) παιδιά της… 

Εγώ εύχομαι όλοι να βρούμε την κυρα-Καλή στις καρδιές μας, καθώς σχεδόν πάντα θα υπάρξει τουλάχιστον μια ευκαιρία στη ζωή να συναντήσουμε τους δώδεκα μήνες και να δείξουμε ότι αξίζουμε το πουγκί της χαράς, που θα μας εξασφαλίσει ένα καλύτερο αύριο!

Από εδώ και κάτω, ας συνεχίσουν το διάβασμα όσοι αγαπούν και εκτιμούν τα παραμύθια των γιαγιάδων μας. 

... Πάνω που θα λιποθυμούσε, που λέτε, η κυρα-Καλή απ’ το κρύο, πίσω από μια συστάδα δέντρων προβάλλει μια καλύβα. Χτυπά την πόρτα και την υποδέχονται δώδεκα ευγενικοί άντρες, άλλοι νεότεροι και άλλοι πιο σεβάσμιοι με μακρυές κατάλευκες γενειάδες. Της προσφέρουν ζεστό τσαγάκι του βουνού και θέση δίπλα στο τζάκι, έπειτα αρχίζουν να τη ρωτούν.. 
- Σίγουρα, δεν σου αρέσει ο χειμώνας με τα χιόνια και τον ψόφο που κάνει, εε; 
- Ωραίος ο χειμώνας, απαντά χαμογελαστή. Τα χιόνια είναι απαραίτητα για το νεράκι του καλοκαιριού, ξετρελλαίνονται και τα παιδάκια μου στο παιχνίδι.. 
- Τότε, δεν θα σου αρέσει το καλοκαίρι με τους καύσωνες. 
- Πως.. πως… όμορφο το καλοκαιράκι με τις χαρές της θάλασσας!
- Το φθινόπωρο με τις καταιγίδες και τις βροχές; Χάλια, εε;
- Μα όχι, τόσα φρούτα.. βροχούλες που μεγαλώνουν τα σπαρτά… 
- Τί λες για την άνοιξη; 
- Τέλεια κι αυτή! Τόση ομορφιά στη φύση γύρω.. όλα πολύ καλά!
‘Όταν μετά από λίγο τους αποχαιρετά, της δίνουν ένα σακκουλάκι που της ζητούν να ανοίξει μέσα στο σπίτι της. Έτσι και κάνει! Μπαίνοντας στο σπίτι και στις αγκαλιές των παιδιών που πρόσμεναν με λαχτάρα, με μεγάλη έκπληξη διαπιστώνει ότι οι άγνωστοι της έδωσαν ολάκερο θησαυρό από χρυσές λίρες! Πάει χοροπηδώντας και αγοράζει πολλά καλούδια για το τραπέζι τους, ρούχα ζεστά και παπούτσια, γεμίζει το κελάρι τρόφιμα, επισκευάζει την επόμενη και την τρύπια στέγη! Τα παρατηρεί η κακιά, πλούσια γειτόνισσα, αυτή, με την κακομαθημένη μοναχοκόρη, ρωτάει την κυρα-Καλή και μαθαίνει τα καθέκαστα. 
Τρέχει στην κόρη και της λέει.. - Φέρε τη γούνα και τις καινούριες μου μπότες και περίμενε, σε λίγο θα σε γεμίσω χρυσάφι! 
Βλαστημώντας κάθε λίγο και λιγάκι το κρύο και τον κακοτράχαλο δρόμο, φτάνει καμμιά φορά στην καλύβα. Οι κύριοι τη βάζουν δίπλα στο τζάκι και σε όλες τις παρόμοιες με της κυρα-Καλής ερωτήσεις, αυτή σμίγοντας τα φρύδια απαντά…
- Άπαπα… τον παλιοχειμώνα… μα τι ρωτάτε; Τί; Το βρωμοκαλόκαιρο! Χάλια και το φθινόπωρο.. και σιγά.. η άνοιξη με τις αλλεργίες της και μια ζέστη μια κρύο.. 
Και όλη την ώρα να κοιτάζει κλεφτά τα χέρια τους για το σακκουλάκι… Όταν πια σηκώνεται να φύγει, το αρπάζει ανυπόμονα και απομακρύνεται δίχως να ξεστομίσει ούτε ένα ευχαριστώ! Το ανοίγει μέσα στο σπίτι, όπως την ορμήνεψαν οι κύριοι.. και νάσου πετιούνται αμέτρητοι σκορπιοί και φίδια μικρά και μεγάλα! 
Και οι δυό τους, σα τρελλές να σκαρφαλώνουν στο τραπέζι και να τσιρίζουν τόσο δυνατά που μαζεύτηκαν κι από τα διπλανά χωριά να δουν το χάλι τους!
Το παραμύθι τελείωνε σχεδόν πάντα, με τη φωνή του πατέρα μου… «Άντε, κυρα-Καλή! Τελείωνε! Πέρασε η ώρα… δεν θα ξυπνούν αύριο για το σχολείο!» 
Τη μάνα στο πέρασμα των χρόνων την αποκάλεσε τόσες φορές κυρα-Καλή, γιατί θύμιζε την καλόκαρδη του παραμυθιού και ήταν πάντα με τον καλό λόγο στο στόμα, που στο τέλος στη γειτονιά την ήξεραν με δύο ονόματα: η κυρα-Άννα.. η κυρα-Καλή!

Ναταλία Νάτσου-Παπακωνσταντίνου/Εκπαιδευτικός