'Ρημάζει' 'Τὸ Δάσος' κ.α.-Ημέρα Ποίησης & Δασοπονίας
Ποιητικά και καλλιτεχνικά, θα μιλήσουμε λίγο τώρα, Εύβοιας φίλοι, για τη σημερινή ημέρα Ποίησης Και Δασοπονίας. Στο νησί μας διάφορες εκδηλώσεις προγραμματίζονται από συλλόγους και μαθητές σχολείων, ποιητικές βραδιές ( π.χ. του Σύλλογου “Φίλων Γιάννη Σκαρίμπα”) κ.α.
Άλλωστε "Η πράξη για έναν ποιητή είναι ο λόγος του", όπως είπε και ο Αρθούρος Ρεμπώ, και έχουμε ανάγκη και τις πράξεις και τους ποιητές…
Για το λόγο αυτό, στις μέρες μας που η ευβοιώτικη φύση έχει δοκιμαστεί σκληρά και αφού είναι και Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας, διαλέγω απόσπασμα του ποιήματος “Ρημάζει” πρώτα, από τον καθηγητή Γιώργο Βέλτσο και στη συνέχεια ένα ποίημα του ποιητή Ντίνου Χριστιανόπουλου, που έφυγε από κοντά μας το καλοκαίρι του 2020, “Τὸ Δάσος”.
—-> “Ρημάζει”
Ρημάζει ακόμη
Τρώει τα νύχια του
Τρώει τον χρόνο
Εκτεθειμένο, αλλά όχι κάπου συγκεκριμένα
Μετακινούμενο, αν και δεν εξελίσσεται
Κάποτε στέλνοντας, υπό οπτική γωνία, μιαν εκπομπή φωτός
στον σκοτεινό ήλιο
Μέσα-έξω, με τα στριφώματα ορατά, χωρίς καλή και ανάποδη
Μέσα-έξω, φθορά ορατή
Κλωστές κυρίως από την καλή
Υποχρεούμενο, σε πρώτη ζήτηση, να κρύβεται πίσω από το
χειρότερο ρημάδι
Και, παρά την πολυσημία, συνδέει την υπόσχεση με το
περίφημο πρόβλημα της ψευδούς υπόσχεσης προς τον άλλον
Τον προσκαλεί πάνω στο πέρσικο χαλί
Σκέψου τώρα και μένα
Στείλε μου λίγο φως τα σπλάχνα μου έχουν αδειάσει
Παρομοιώσεις του εαυτού – ποιον εξαπατούν;
Στο ίδιο μέρος προσκολλημένο, αβέβαιο το καημένο
Να το χαϊδέψει, ποιος;
Καίτοι μόλις απτό
Το λέει η καρδιά του
Κι άλλο, περισσότερο βάρος στις κλειδώσεις
Σπασμένα ύστερα ελάσματα και φτερά
Στον αέρα όλα, πτερόεντα
Σαν ανεξέλεγκτος χαρταετός υποχρεώνεται άνευ
καθυστερήσεως να πέφτει διαγράφοντας αραβουργήματα
Υπό πίεσιν καθ’ ολοκληρίαν
Νέες απροσάρμοστες σούδες
Ανεξακρίβωτες διαρροές, αρδεύσεις-χέρσα…..
…………………………
—-> “Τὸ Δάσος”
Δὲν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας,
βλασταίνουν φύλλα καὶ κλαδιὰ
κι ἔρχονται τὰ πουλιὰ τοῦ ἔρωτα καὶ κελαηδοῦνε.
Δὲν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας,
οἱ σπόροι τους φυτρώνουν δάσος σκοτεινό,
στὶς λόχμες του ὁ φόβος ἐνεδρεύει.
Ζῷα μικρὰ καὶ ζῷα ἄγρια τὸ κατοικοῦν,
ὄχεντρες ἕρπουν καὶ ρημάζουν τὶς φωλιές μας,
λιοντάρια ἑτοιμάζονται νὰ μᾶς ξεσκίσουν.
Δεν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας,
ἔγιναν δάσος σκοτεινὸ καὶ μᾶς πλακώνουν.
Καλή συνέχεια σε ό,τι όμορφο κάνετε, Εύβοιας φίλοι!
Ναταλία Νάτσου-Παπακωνσταντίνου-Εκπαιδευτικός
