Ημέρα μνήμης για τη Γενοκτονία των Ποντίων και ένας θρύλος
Θα ήθελα, επειδή σήμερα τιμούμε τη μέρα μνήμης για τη Γενοκτονία των ΠΟΝΤΙΩΝ (353.000 επίσημα καταγεγραμμένοι νεκροί και άλλοι τόσοι ξεριζωμένοι, διασκορπισμένοι, αγνοούμενοι!) να παραθέσω τον παρακάτω θρύλο και να σας ζητήσω, αν θέλετε Εύβοιας φίλοι, να ακούσετε στο τέλος και τη μοναδική φωνή του θρυλικού Χρύσανθου (Θεοδωρίδη) σε ένα τραγούδι από το ομότιτλο έργο με Ποίηση Νίκου Γκάτσου και Μουσική Χριστόδουλου Χάλαρη σε ένα μοναδικό αποτέλεσμα!
Πάντα τέτοια εποχή, που λέτε, περί τα τέλη Μαΐου με αρχές Ιουνίου, και λίγο πριν το χάραμα, μια σχεδόν μεταφυσική εμπειρία μπορεί να έχει κανείς στην πεδιάδα της περιοχής Θυμέ Κάμπος (στα Σφακιά της Κρήτης) αν καταφέρει να δει τους Δροσουλίτες! Εγώ είχα πάει τέλη Ιουνίου-αρχές Ιουλίου και δεν τα κατάφερα..
Ο θρύλος, που πηγαίνει από γενιά σε γενιά, λέει ότι είναι οι σκιές των νεκρών πολεμιστών, με τις πανοπλίες τους που αστράφτουν στο πρώτο φως του ήλιου, αυτών των ηρώων της Κρήτης που πέσαν μέχρι ενός υπερασπιζόμενοι το Φραγκοκάστελο από τους Οθωμανούς. Ήταν ξημέρωμα της 18ης Μαΐου 1827, όταν ο ήρωας Χατζημιχάλης, αυτός που σε συνεργασία με τον Φαβιέρο απελευθέρωσε και την Κάρυστο, προσπάθησε με τους ανδρείους συναγωνιστές του να υπερασπιστεί το Κάστρο, σε άνιση μάχη και με λίγα πυρομαχικά, απέναντι σε μεγάλη στρατειά Οθωμανών, και δεν τα κατάφεραν.
Το όνομα "Δροσουλίτες" το έδωσαν οι ντόπιοι, γιατί αυτή η οφθαλμαπάτη κρατάει λίγα μόνο λεπτά της ώρας και πάντα με την υγρασία από την πρωινή δροσιά.
Σας παραθέτω και τους όμορφους στίχους, Εύβοιας φίλοι:
"Σ’έρημο φαράγγι σε λυποποριά
Έχασα μαντήλι μ’ εκατό φλουριά
Ξόρκισα το χώμα έκανα σταυρό
Πριν αποσπερώσει να τα βρω
Τότε καρασκέρι γροίκησα μακριά
Κι είδα μες στο ήλιο στην κακοπετριά
Τρεις αλογολάτες με βαριά σπαθιά
Και τις αλυσίδες αρμαθιά
Τι’ναι το κισμέτι τι’ναι το γραφτό
Πριν το μονοπάτι πάρω να κρυφτώ
Μού’στησαν καρτέρι σε μια πατουλιά
Και με κλαίγαν δένδρα και πουλιά
Ήταν μαύρη Τρίτη μαύρο δειλινό
Κι έχασα τον κόσμο και τον ουρανό
Σε μεγάλο κάστρο σε βαθειά σπηλιά
Με τους πεθαμένους αγκαλιά
Ώσπου κάποιο βράδυ τρίξαν οι αρμοί
Κι άστραψε στην πόρτα λυγερό κορμί
Μια Βασιλοπούλα σαν τη Μαξιμώ
Πού’χε δυο φιδάκια στο λαιμό
Πάρε λέει τα φίδια, βάλ’τα στη καρδιά
Και μεγάλωσέ τα σαν μικρά παιδιά
Το’να είν’ ο Δράκος τ’άλλο ο Διγενής
Άξιο τους αδέρφι να γενείς
Κράτησα τα φίδια μες στην ερημιά
Βιος μου και ρεγάλο και κληρονομιά
Μου’φερναν καρύδια γάλα και ψωμί
Δίχως να γυρεύουν πλερωμή
Κι όταν κάποια νύχτα σώπασε η φωτιά
Σκάψανε του τοίχου τη ραγισματιά
Βρήκαν κερκοπόρτα και πρωί πρωί
Μού’δειξαν το δρόμο στη ζωή
Τώρα τι στα λέω τι στα μολογώ
Μάθε μόνο τούτο πού ’μαθα κι εγώ
Αν κρατάς χρυσάφι πλούτη και φλουριά
Δεν κατέχεις τι’ ναι λευτεριά!"
(Το σχετικό βίντεο μπορείτε, αν θέλετε, να το παρακολουθήσετε στο Youtube με τίτλο: "Τα φλουρια - Γκατσος - Χάλαρης - Χρύσανθος «ΔΡΟΣΟΥΛΙΤΕΣ» 1975..” ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ: ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ - ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ)
Ναταλία Νάτσου-Παπακωνσταντίνου/Εκπαιδευτικός
