"Τα Πάντα Ρει" αλλά και η ιστορία διατηΡεί..
Αν ίσως καταλάβατε από την συνοδευτική φωτογραφία της Μετοχής που σε αποκλειστικότητα για το ιστολόγιό μου evias-filoi.gr κατάφερα να πάρω, θα σας παραθέσω λίγα στοιχεία για το εργοστάσιο κολοφώνιου της Λίμνης μας, το οποίο για πολλά χρόνια έδινε στην περιοχή αυτή και όχι μόνο, τα ωφέλη του.
Ο λόγος για τη βιομηχανική μονάδα "Α.Ε. Νικόλαος Ριτσώνης" που είχε σχεδόν μονοπωλιακό χαρακτήρα για όλη την ελληνική επικράτεια, δεδομένου ότι η ίδια οικογένεια Ριτσώνη διέθετε παρόμοιες βιομηχανικές εγκαταστάσεις, εκτός από τη Λίμνη, και στον Ασπρόπυργο Αττικής.
Το ύψος της παραγωγής του συγκεκριμένου εργοστασίου, λίγο πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, προσέγγιζε ετήσια τους 6.000 τόννους κολοφώνιου και τους 1.600 τόννους τερεβινθέλαιου!
Οι ποσότητες αυτές προορίζονταν για εξαγωγή κυρίως στα λιμάνια της Ιταλίας, της Γερμανίας, της Αιγύπτου, της Τουρκίας και της Ρουμανίας.
Το προσωπικό του εργοστασίου ανέρχονταν σε 200 υπαλλήλους, ενώ οι απασχολούμενοι ρητινοσυλλέκτες έφταναν περίπου τους 800.
Ο Κωνσταντίνος Ιωάννου Ριτσώνης, από τον Ιανουάριο του 1905, κατέβαλλε προσπάθειες να βελτιώσει και να επεκτείνει περαιτέρω τις εγκαταστάσεις του εργοστασίου του πατέρα του, οι οποίες αναπτύσσονταν στην ανατολική πλευρά της πόλης.
Το 1942 οι Άγγλοι βούλιαξαν το πλοίο της εταιρίας που ονομάζονταν «Βασιλική» και το οποίο είχαν ήδη κατάσχει οι Γερμανοί. Για το λόγο αυτό η εταιρία Α.Ε. Νικόλαου Ριτσώνη υπέβαλε μάλιστα αγωγή κατά του γερμανικού κράτους.
Το εργοστάσιο το 1960-1961 παρήγαγε 600.000 τόννους νέφτι το χρόνο!
Από το 1952 μέχρι το 1978 ο δήμαρχος Τάκης Ριτσώνης προσπάθησε να δυναμώσει και να ανοίξει τους ορίζοντες της εταιρίας προς την Ευρώπη. Ήταν απ΄ότι λέγεται, ένας άξιος και αγαπητός δήμαρχος, ουδέτερος σε πολιτικά κόμματα και παιχνίδια! Επειδή μάλιστα είχε βοηθήσει τους κομμουνιστές, ονομάστηκε από την Deutsche Welle (Ντόιτσε Βέλε) "ο κόκκινος δήμαρχος".
Με το χρόνο όμως οι κοινωνικές συνθήκες αλλάζουν, το white spirit (νέφτι που προέρχεται από το πετρέλαιο ) κατακλύζει το εμπόριο και η λήξη των εργασιών της εταιρίας επέρχεται το 1977. Τότε, κατά κάποιο τρόπο, μεγάλο μέρος του κοινωνικού ιστού είχε εχθρικές τάσεις απέναντι στην οικογένεια Ριτσώνη, η οποία και πήρε την απόφαση να κλείσει το εργοστάσιο.
Η εταιρία, ωστόσο, διατηρεί μέχρι σήμερα τα εδάφη της, καθώς και τα εν γένει περιουσιακά της στοιχεία.
(Σημ. Στη Λιμνιώτικη διάλεκτο το ρετσίνι λέγεται σανταλό).
Nαταλία Νάτσου-Παπακωνσταντίνου/Εκπαιδευτικός
