Χοπ αν κάνω δεξιά, πέφτω πάνω στη ΡΟΔΙΆ! ΚΛΙΚ για πολλά ενδιαφέροντα..

Πολλές οι ομορφιές και οι χαρές που οι γλυκές μέρες του φθινόπωρου μπορούν να μας προσφέρουν! Ας ρίξουμε, Εύβοιας φίλοι, μια ματιά σε κάποιες πληροφορίες για τα υπέροχα σε χρησιμότητα και γεύση φρούτα της εποχής αυτής, τα ρόδια!

Η ροδιά στην αρχαιότητα αποτελούσε σύμβολο γονιμότητας και αναγέννησης και είναι άλλωστε ένα από τα αρχαιότερα δέντρα που καλλιέργησε ο άνθρωπος. Ο λαός μας, για να πάει καλά ο χρόνος, συμβουλεύει να σπάμε ένα ρόδι στο κατώφλι των σπιτιών μας και όπως σκορπίζουν τα σπόρια του, έτσι συμβολικά να είναι άφθονα τα αγαθά της νέας χρονιάς μας.
Οι παππούδες μας που δεν διέθεταν πολλά μέσα και άλλους τρόπους για να ζουν, αναζητούσαν στη φύση τα προς το ζην. Τέτοια εποχή ιδιαίτερα μάζευαν τα γεννήματά της, τα περισσότερα τα αποξήραιναν, άλλα τα έκαναν γλυκό, μερικά τα πάστωναν, άλλα τα έφτιαχναν ποτό, κάποια "κονσερβοποιούσαν" για τις δύσκολες μέρες του χειμώνα.
Στις μέρες μας, βλέπετε, προτιμούμε την ευκολία του έτοιμου στα σούπερ μάρκετ, πολύ υποδεέστερου ωστόσο σε ποιότητα και γεύση. Και μένουν οι έρμες συκιές φορτωμένες, οι ελιές/κορομηλιές/δαμασκηνιές/αχλαδιές αμάζευτες, οι λεμονιές/πορτοκαλιές με γεμάτο το έδαφος σάπια λεμόνια/πορτοκάλια, οι βατομουριές ταΐζουν τα πουλιά, οι κρανιές γλυκαίνουν λίγους μερακλήδες..
Αν προσπαθήσουμε να αναπαράγουμε έστω ένα-δυό πραγματάκια από αυτά που βλέπαμε τους παππούδες μας ο καθένας μας να κάνουν, αν ιδρώσουμε λίγο πάνω από την κατσαρόλα τώρα που δροσίζει κι ο καιρός, είναι βέβαιο πως το χειμώνα που θα ρθει, θα έχουμε κάτι να γλυκάνουμε κάποια πίκρα μας, να φιλέψουμε ένα φίλο, να τρατάρουμε σαν τα χρόνια τα παλιά παιδιά και γείτονες.. Τις περισσότερες φορές στα απλά και τόσο ουσιαστικά κρύβεται η χαρά! Και μετά, καλώς να ορίσει κι ο χειμώνας!

Κάποια μυστικά, Εύβοιας φίλοι, για να τρώμε ρόδια - όπως έλεγε η μάνα μου και έχω διαπιστώσει και στις δικές μου ροδιές τόσα χρόνια - είναι:

* ΔΕΝ πολυποτίζουμε τις ροδιές στην καρποφορία τους,
* Μαζεύουμε τα ρόδια όταν έχουν ωριμάσει καλά (ποτέ μετά από βροχή που έχει νοτίσει τη
φλούδα τους),
* Τα διατηρούμε για πολύ καιρό, σε καλά αεριζόμενο και ψυχρό μέρος, αρκεί η εξωτερική επιφάνειά τους να μην έχει χτυπηθεί ή τρυπηθεί με τον αέρα από τα αγκάθια της ροδιάς.

Τα ρόδια και ο χυμός τους, όπως πλέον οι περισσότεροι γνωρίζουμε, είναι πλούσια σε αντιοξειδωτικά, ανθοκυανίνες, ελλαγικό οξύ, τανίνες, φυτικές ίνες, κάλιο και βιταμίνη C. Σύμφωνα με την βιβλιογραφία βοηθούν τον οργανισμό να ξεπεράσει ασθένειες, όπως καρδιακές παθήσεις, αρθρίτιδα, υπέρταση, κά. Έχουν αντιμικροβιακές, αντιφλεγμονώδεις, αντιβηχικές, στυπτικές, επουλωτικές και αντιδιαρροϊκές ιδιότητες.

Χοπ αν κάνω δεξιά
πέφτω πάνω στη ροδιά...
ακούμε και στο πανέμορφο ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη σε μελοποίηση Δημήτρη Λάγιου (στο Youtube με τίτλο ”Γεια σου κύριε Μενεξέ - Ελένη Βιτάλη”)

"Δύο συ και τρία γω
πράσινο πεντόβολο
μπαίνω μέσα στον μπαξέ
γεια σου κύριε μενεξέ.

Σιντριβάνι και νερό
και χαμένο μου όνειρο.

Χοπ αν κάνω δεξιά
πέφτω πάνω στη ροδιά.
Χοπ αν κάνω αριστερά
πάνω στη βατομουριά.

Το 'να χέρι μου κρατεί
μέλισσα θεόρατη
τ' άλλο στον αέρα πιάνει
πεταλούδα που δαγκάνει."


Ακόμα μια ροδιά από τον Οδυσσέα Ελύτη, τρελλή όμως αυτή:

”Σ’ αυτές τις κάτασπρες αυλές όπου φυσά ο νοτιάς
σφυρίζοντας σε θολωτές καμάρες, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
που σκιρτάει στο φως σκορπίζοντας το καρποφόρο γέλιο της
με ανέμου πείσματα και ψιθυρίσματα, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
που σπαρταράει με φυλλωσιές νιογέννητες τον όρθρο
ανοίγοντας όλα τα χρώματα ψηλά με ρίγος θριάμβου;

Oταν στους κάμπους που ξυπνούν τα ολόγυμνα κορίτσια
θερίζουνε με τα ξανθά τους χέρια τα τριφύλλια
γυρίζοντας τα πέρατα των ύπνων τους, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
που βάζει ανύποπτη μες τα χλωρά πανέρια τους τα φώτα
που ξεχειλίζει από κελαηδισμούς τα ονοματά τους – πέστε μου
είναι η τρελή ροδιά που μάχεται τη συνεφιά του κόσμου;

Στη μέρα που απ’ τη ζήλεια της στολίζεται μ’ εφτά λογιώ φτερά
ζώνοντας τον αιώνιο ήλιο με χιλιάδες πρίσματα
εκτυφλωτικά, πέστε μου, είναι η τρελή ροδιά
που αρπάει μια χαίτη μ’ εκατό βιτσιές στο τρέξιμο της
ποτέ θλιμένη και ποτέ γκρινιάρα – πέστε μου, είναι η τρελή ροδιά
που ξεφωνίζει την καινούργια ελπίδα που ανατέλλει;

Πέστε μου είναι η τρελή ροδιά που χαιρετάει τα μάκρη
τινάζοντας ένα μαντήλι φύλλα από δροσερή φωτιά,
μια θάλασσα ετοιμόγεννη με χίλια δυο καράβια,
με κύματα που χίλιες δυο φορές κινάν και πάνε
σ’ αμύριστες ακρογιαλιές – πέστε μου, είναι η τρελή ροδιά
που τρίζει τάρμενα ψηλά στο διάφανο αιθέρα;

Πανύψηλα με το γλαυκό τσαμπί που ανάβει κι’ εορτάζει
αγέρωχο, γεμάτο κίνδυνο, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
που σπάει με φως καταμεσίς του κόσμου τις κακοκαιριές του δαίμονα
που πέρα ως πέρα την κροκάτη απλώνει τραχηλιά της μέρας
την πολυκεντημένη από σπαρτά τραγούδια – πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
που βιαστικά ξεθηλυκώνει τα μεταξωτά της μέρας;

Σε μεσοφούστανα πρωταπριλιάς και σε τζιτζίκια δεκαπενταυγούστου,
πέστε μου, αυτή που παίζει, αυτή που οργίζεται, αυτή που ξελογιάζει,
τινάζοντας απ’ τη φοβέρα τα κακά μαύρα σκοτάδια της,
ξεχύνοντας στους κόρφους του ήλιου τα μεθυστικά πουλιά,
πέστε μου, αυτή που ανοίγει τα φτερά στο στήθος των πραγμάτων,
στο στήθος των βαθιών ονείρων μας, είναι η τρελή ροδιά;”
(“Η τρελή ροδιά”- από τα σχολικά βιβλία του Λυκείου)
Ναταλία Νάτσου-Παπακωνσταντίνου/Εκπαιδευτικός